Afgelopen nacht, terwijl de echo’s van Rhapsody nog klonken in de Grote Zaal van het Muziekgebouw, begon ik samen met mijn collega’s backstage aan een heel andere symfonie.
Het poëtische einde van Rhapsody
De voorstelling, een verbluffende mengeling van spoken word en muziek, geïnspireerd door de iconische VPRO televisieserie Van de schoonheid en de troost, was net afgelopen. Het publiek was betoverd achtergelaten door Josse de Pauws interpretatie en Frederik Neyrincks composities. Maar voor ons, de crew, onze voorstelling was nog maar net begonnen.
De woordeloze dans van de breek
In tegenstelling tot het publiek waren wij geen getuige van de imposante installatie van Anne Marcq of de veelomvattende lichtshow van Luc Schaltin en Pino Etz. Wij waren backstage, aan het voorbereiden voor de load-out. En het is hier waar onze hechte ploeg schittert. In de wereld van het theater is de breek, het afbreken en opruimen van decors, licht en geluid, een dans net zo delicaat als elke performance op het podium.
Er zit ritme in het losschroeven, harmonie in uittrekken, en melodie in wegrijden. Gisteren was niet anders. Al bij de laatste restjes applaus stonden we klaar op het zijpodium. Elk van ons wist al precies wat te doen. In een wereld waar efficiëntie en precisie koningen zijn, waren wij de stille monarchen van de nacht.
Coordinatie zonder moeite, onuitgesproken begrip
Een enorm vette ervaring van onze crew is dat we naadloos communiceren niet door woorden te gebruiken, maar van het samenwerken in close harmony. Als een ensemble dat geen dirigent nodig heeft, bewogen we ons door de ruimte met een gezamenlijk doel. Er zit iets prachtigs in hoe eebn blik meer dan duizend instructies kan overbrengen en een licht knikje perfect begrip.
Het decor dat Rhapsody tot leven had gebracht lag nu in onze handen, en we behandelden het met een mix van eerbied en efficientie. De lichten, die momenten daarvoor nog het podium hadden beschilderd met emotie, werden stilzwijgend opgeborgen. Prachtige papier-achtige, gekreukelde gordijnen werden nauwgezet opgerold en in een trailer geduwd.
Terugkijken op de nacht
Tijdens het inladen van de laatste rol balletvloer dwaalden mijn gedachten naar het thema van de show: de schoonheid in onzekerheid, de poëzie in het onbekende. In ons vakgebied ligt de zekerheid juist in onze vaardigheden, het vertrouwde in onze ervaring. Maar elke avond, bij elke voorstelling, duikt er een nieuwe uitdaging op, een ander perspectief. En natuurlijk, dingen die niet precies volgens plan lopen.
De voorstelling Rhapsody zelf was een levend bewijs van hoe kunst complexe emoties en gedachten kan vangen. De vertolking van Josse De Pauw en de verwevenheid van muziek en gesproken woord toonden ons de talloze manieren waarop kunst mensen raakt. En terwijl wij, de crew, ons ding deden op de achtergrond, hing er een stilzwijgende erkenning van onze bijdrage aan dit grote tapijt van artistieke expressie.
De onzichtbare helden
Bij het verlaten van het Muziekgebouw bleef deze ervaring in mijn hoofd hangen. Het zijn juist dit soort momenten die me doen beseffen waarom ik zo van deze baan hou. We staan dan misschien niet in de spotlights, maar op onze eigen rustige, gestroomlijnde manier zijn we onmisbaar voor de magie van het theater. De breek lijkt voor buitenstaanders slechts het einde, maar voor ons is het een wezenlijk onderdeel van de levenscyclus van een voorstelling, een bewijs van de samenwerkingsgeest die theater zo bijzonder maakt.
Vanavond, terwijl het Muziekgebouw in stilte gehuld is, bewaart het de herinneringen aan Rhapsody en de onuitgesproken symfonie van de load-out – een melodie die resoneert bij iedereen die de schoonheid begrijpt van wat er achter die gordijnen gebeurt.
Oh, en dat ene ding dat fout ging? Nou, er ging eigenlijk helemaal niks mis! Dat is toch raar?
https://www.muziekgebouw.nl/nl/agenda/12707/asko-schonberg-lod-muziektheater-josse-de-pauw/rhapsody