Op een frisse novemberavond veranderde het Muziekgebouw in Amsterdam in een drempel tussen nacht en dag, dankzij ‘Dauw’, een bijzondere voorstelling van het Amsterdams Andalusisch Orkest.
Dit was niet zomaar een concert, maar een ontdekkingstocht door het blauwe uur – dat mystieke moment waarop de wereld balanceert tussen de laatste fluisteringen van de maan en de eerste stralen van de zon.
Achter de schermen met de crew
Als onderdeel van de crew speelde ik een essentiële rol in het tot leven brengen van de serene sfeer van ‘Dauw’. In het gedempte licht van het podium plaatste ik zorgvuldig alle elementen, zodat elk onderdeel van het decor resoneerde met het thema van de dageraad. Door microfoons, lichtarmaturen en speakers te verbinden, was ik een van de vakmensen die in de schaduw werkten om een naadloos tapijt van geluid en licht te weven.
Een tapijt van geluid en beeld
Tijdens de voorstelling zweefden eeuwenoude melodieën over het podium, vertolkt door de klassieke ud, ney en rabab. Elke muzikant, van Marianne Noordinks windgefluisterde melodieën tot Rémy Dielemans’ diepe snaren, speelde vanuit de ziel, zonder de barrière van bladmuziek. Hun repertoire, een mengeling van eeuwenoude melodieën en culturele hymnen, vierde ‘dauw’ – niet alleen als ochtenddauw maar ook als het ’licht’ in muzikale zin.
Een duurzame noot
Duurzaamheid was meer dan een concept voor dit evenement – het was een praktijk. Ik was trots op het arrangeren van decors gemaakt van hergebruikt hout en het plaatsen van kostuums die verhalen vertelden van eerdere voorstellingen. Deze milieubewuste aanpak harmoniseerde met de etherische muziek, als echo van het respect van het orkest voor zowel erfgoed als natuur.