Ik hielp bij de opbouw van COCON, een baanbrekende voorstelling met het Cello Octet Amsterdam.
De avond begon met een DJ-set van Sanneke Kleingeld in de entreehal, die het publiek opwarmde voor wat komen zou. Toen de klok 20:30 sloeg, ontvouwde het hoofdevenement zich in de Grote Zaal, waar het publiek werd verwelkomd met de wereldpremière van “Graduals” van Sarah Davachi. Dit was slechts het begin van een bijzonder programma dat ook composities bevatte van Qasim Naqvi, Jesse Broekman, Kara-Lis Coverdale, Abul Mogard & KMRU, en Caterina Barbieri.
De eerste helft van het concert was een intense ervaring. Het Cello Octet, omhuld door acht bewegende robotische schelpen, speelde “Graduals” gedurende 45 minuten. Deze compositie was een ware uithoudingsproef, zowel voor de uitvoerders als voor het publiek. De acht cello’s leken te zweven op één enkele noot, waarbij variaties die net buiten de toonladder vielen een betoverend, bijna hypnotisch effect creëerden. Dit stuk was niet voor de gevoelige luisteraar; de subtiele verschuivingen en dreunende tonen vereisten een diep niveau van concentratie en waardering voor minimalistische muziek.
Na een welkome pauze om 21:15 bracht de tweede helft van het concert een verschuiving in energie en toegankelijkheid. Dit deel van de voorstelling toonde het volledige potentieel van het Cello Octet en hun robotische metgezellen. De muziek werd gevarieerder en toegankelijker, en boeide het publiek met dynamische contrasten en emotionele diepgang.
Het echte spektakel was echter de integratie van robotarmen en innovatieve belichting. Elke cellist zat in een robotische schelp die bewoog en transformeerde in synchronie met de muziek, dankzij het technisch vernuft van Daniel de Bruin, Wes Broersen, Pim Swinkels, en de creatieve technische productie van Wout Panis. De scenografie en lichtontwerp van Nick Verstand waren ronduit spectaculair. Een verscheidenheid aan lampen, kleuren en rookeffecten creëerde een unheimliche maar organische sfeer, die het buitenaardse gevoel van de voorstelling versterkte.
De finale was een visueel en auditief feest. Acht gigantische laserstralen werden geprojecteerd op de robotarmen en in de zaal, wat resulteerde in een ontzagwekkende vertoning die het publiek in pure verwondering achterliet. Deze culminatie van licht, geluid en beweging bracht de avond tot een triomfantelijk einde, waarin de naadloze samenwerking tussen menselijke musici en geavanceerde technologie werd getoond.
Na het concert keerde het publiek terug naar de entreehal waar Sanneke Kleingeld’s DJ-set een perfecte achtergrond vormde voor reflectie en discussie over de ervaring van de avond.